To The Next Step, 'Till The Last Step...

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Chipaffy's Journey

 

Μια φορά και έναν καίρο, σ' ένα μαγεμένο δάσος όπου βασίλευε η αγάπη, υπήρχε μια μικροσκοπική καλύβα στην οποία ζούσαν τρεις γέροι νάνοι και ένας πελεκάνος. Το δάσος αυτό δεν υπήρχε σε κανένα χάρτη, με αποτέλεσμα κανείς να μη μπορεί να ενοχλήσει τη γαλήνια ζωή των πλασμάτων που ζούσαν εκεί. Οι νάνοι λοιπόν, με τη βοήθεια του πελεκάνου, πραγματοποιούσαν ευχές στα ζώα του δάσους που τους χρειάζονταν..

Ένα κρύο βράδυ του χειμώνα ένα περίεργο γράμμα έφτασε στην πόρτα του φτωχικού τους.. "Παρακαλώ πολύ, θα ήθελα ν' αποκτήσω ένα αδερφάκι", έγραφε. Ήταν σταλμένο απ' την οικογένεια κουνελιών, Πίτμπερρυ.. Βέβαια, το γράμμα ήταν μάλλον από το μικρό, κίτρινο κουνελάκι Μπέννυ, που ήταν και το μοναδικό παιδί τους, αλλά οι νάνοι είχαν την υποχρέωση να πραγματοποιούν κάθε ευχή που τους ερχόταν. Έτσι, το επόμενο πρωί ο πελεκάνος ξεκίνησε με ένα σακούλι δεμμένο στο δεξί του πόδι να πάει στην οικία Πίτμπερρυ. Μόλις έφτασε εκεί, το άφησε γρήγορα και αφού χτύπησε δύο φορές την πόρτα έφυγε.. Όταν όμως μητέρα του Μπέννυ άνοιξε την πόρτα αντίκρυσε κάτι που την ξάφνιασε... Αμέσως έτρεξε μέσα ν' ανακοινώσει τα νέα και στους υπόλοιπους.. Ο Μπέννυ δε μπορούσε να σταματήσει να χοροπηδάει απ' τη χαρά του και να κάνει κύκλους γύρω απ' το τραπέζι. Πρέπει να 'χει γίνει κάποιο λάθος, είπε η μητέρα σιγανά και άνοιξε το σακούλι πάνω στο τραπέζι. Αμέσως τα χοροπηδητά σταμάτησαν.. Έμειναν για λίγη ώρα σκεπτικοί όταν ακούστηκε η φωνή του πατέρα να λέει: "Όπως και να 'χει θα το κρατήσουμε. Δε μπορούμε ν' αρνηθούμε ένα δώρο της φύσης."
Ήταν ένα μικρό πιθηκάκι που μάλλον είχε μπει καταλάθος στο σακούλι που προοριζόταν για τους Πίτμπερρυ. Αυτό βέβαια είχε στεναχωρήσει λίγο το κίτρινο κουνελάκι στην αρχή, αλλά υποσχέθηκε να μάθει ν' αγαπάει τον Τσιπαφφί, όπως τον ονόμασαν, σαν να ήταν πραγματικός του αδερφός. Οι μερές περνούσαν όμορφα και τα δύο αδερφάκια είχαν αρχίσει να δένονται όλο και πιο πολύ όσο μεγάλωναν. Μια μέρα όμως, ο μικρός Τσιπαφφί παρατήρησε κάτι που του δημιούργησε μία απορία. Κοιτάζοντας μια οικογενειακή φωτογραφία στο σπίτι είδε πως όλοι έμοιαζαν μεταξύ τους εκτός από αυτόν και αμέσως έτρεξε στη μητέρα του. Μαμά, εγώ γιατί δε μοιάζω μαζί σου, ρώτησε. Τότε η μητέρα του τον κοίταξε κατάματα με το πιο γλυκό της βλέμμα και μη μπορώντας να του πει ψέματα, του διηγήθηκε όλη την ιστορία απ' την αρχή.. Ο Τσιπαφφί αρνήθηκε λίγο να το πιστέψει, αλλά ξανα-κοιτώντας την φωτογραφία κατάλαβε πως η μητέρα του έλεγε την αλήθεια. Της χαμογέλασε και αφού την αγκάλιασε έφυγε σιωπηλός προς το δωμάτιό του. Το επόμενο πρωινό πήρε μια σοβαρή απόφαση. Θα έπαιρνε μερικά απαραίτητα πράγματα μαζί του και θα πήγαινε να βρει τους πραγματικούς του γονείς χωρίς να το μάθει κανείς.. Όμως δε μπορούσε να πάει μόνος του σ' ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, έπρεπε κάποιος να τον βοηθήσει.. Και ήξερε ποιον μπορούσε να εμπιστευτεί.. Πριν καλά καλά ξημερώσει λοιπόν, πήγε και ξύπνησε το Μπέννυ και του είπε βιαστικά το σχέδιό του.. Ο Μπέννυ αγαπούσε τόσο πολύ το μικρό του αδερφάκι που δέχτηκε αμέσως. Έτσι ξεκίνησαν να περιπλανιούνται μέσ' στο δάσος με πρώτο σκοπό να βρουν την καλύβα των νάνων..
Πέρασαν ώρες κάνοντας κύκλους χωρίς αποτέλεσμα και είχαν εξαντληθεί αρκετά, όταν για καλή τους τύχη πέτυχαν στο δρόμο τους τον πελεκάνο, ο οποίος τους έδειξε το δρόμο για το σπίτι των σοφών. Όταν έφτασαν εκεί, ο Τσιπαφφί μπήκε διστακτικά μέσα έτοιμος ν' αντικρίσει την όποια αλήθεια για το παρελθόν του.. Οι σοφοί μόλις τον είδαν κατάλαβαν αμέσως το λόγο για τον οποίο τους είχε επισκεφτεί. Μπορείτε να μου πείτε που βρίσκονται οι αληθινοί μου γονείς, ρώτησε. Ο πιο γέρος απ' τους νάνους τότε του είπε με βροντερή φωνή: "Η απάντηση στο ερώτημα σου είναι άγνωστη. Οι πραγματικοί σου γονείς ζουν κάπου έξω απ' το δάσος και πέρα απ' τη θάλασσα. Πρέπει να ταξιδεύεις μήνες και μήνες κολυμπώντας αν θες να τους βρεις. Σου ζητούμε συγγνώμη για το λάθος που κάναμε τότε, αλλά αυτό είναι πέρα απ' τις δυνάμεις μας και δε μπορούμε να σε βοηθήσουμε περισσότερο.. Καλή σου τύχη." Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια ο μικρός Τσιπαφφί στεναχωρήθηκε πάρα πολύ και έφυγε απ' την καλύβα με σκυφτό το κεφάλι. Μη έχοντας άλλη επιλογή, τα δύο αδερφάκια πήραν το δρόμο της επιστροφής...
Οι γονείς τους είχαν ανησυχήσει και μόλις τους είδαν έβαλαν τις φωνές, αλλά κανείς τους δεν είπε τίποτα για ό,τι συνέβει..
Πέρασαν αρκετές μέρες απ' το γεγονός, αλλά ο Τσιπαφφί δεν το 'βγαζε απ' το μυαλό του.. Και ένα πρωί κάτι ξαφνικό συνέβει στην οικογένεια Πίτμπερρυ... Έψαχναν παντού, αλλά ο Τσιπαφφί δεν ήταν πουθενά.. Μα που να 'χει πάει, σκέφτηκε ο Μπέννυ όταν ξαφνικά θυμήθηκε... Αμέσως έτρεξε έξω απ' το σπίτι και έξω απ' το ΄δασος, εκεί όπου ξεκινούσε η θάλασσα.. Και τότε τον είδε. Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, αλλά είχε ήδη φτάσει πολύ μακριά για να επιστρέψει πια.. Και πλέον ο μικρός Μπέννυ δε μπορούσε να κάνει τίποτα.. Ήξερε όμως ότι αυτό ήταν που πραγματικά ήθελε ο αγαπημένος του αδερφός.. Έτσι λοιπόν του ευχήθηκε καλή τύχη με όλη του την καρδιά και έμεινε να τον κοιτάζει μέχρι που χάθηκε στο φως του ήλιου...
Ένα δάκρυ κύλλησε απ' τα μάτια του και ένα ψιθυριστό αντίο βγήκε απ' το μικροσκοπικό του στόμα...

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ρεεε :(...!!!!οχι παει ο καημμενουλης ο Τσιπαφφι....!δε θα τα καταφερει....παει τον σκοτωσες!!!!!!!!!!!!!σνιφ! :(

black cat :)

annanas είπε...

θα 'χει και συνέχεια; Ωραία φώτο btw

efhbos είπε...

Μαλιστα...Το κουνελι τωρα περιμενει...Ετσι...??

Ανώνυμος είπε...

Να και κατι που πιστευω οτι θα σ'αρεσει και θα σου δωσει μερικες ιδεες http://www.youtube.com/watch?v=D2W1Y5hxR40
Και μην ξεχνας: η θαλασσα κρυβει πολλους κινδυνους για μικρους πιθηκους...
Αντε σε κανα και γω μια φορα σχολιο :)

Adis είπε...

Blackcat,
σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή μας, που ενώ φαινομενικά όλα δείχνουν ότι στο τέλος θ' αποτύχουμε, επιμένουμε στο να προσπαθούμε.. Κι αυτό γιατί κάπου στο βάθος του μυαλού μας γνωρίζουμε πως υπάρχει έστω και μία πολύ μικρή πιθανότητα κάτι ν' αλλάξει και να συμβεί το απίθανο... ;)

Μ' αυτές τις επλίδες ζούμε και μ' αυτές τις ελπίδες τελειώνουν και τα (αγαπημένα μου) παραμύθια. :)

Καλή σου μέρα (κι ας μην κοιμήθηκες ακόμη). :P
Φιλιά! :)


Αnnana,
πολλοί το θέλησαν και πολλοί με ρώτησαν το ίδιο, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αφήνει την αίσθηση της ολοκλήρωσης εκεί που σταματάει.. Δεν νομίζω όμως γιατί δε θέλω να χαλάσω τη μαγεία του να δώσει ο καθένας το δικό του τέλος. ;)

Βασικά, η εικόνα αυτή ήταν όλη η έμπνευση.. Πιστεύω ότι είναι το πιο γλυκό πιθηκάκι που έχω δει. :)

Καλημέρα! :)

Adis είπε...

Efhbe,
την επιστροφή?.. Δε νομίζω..
Όποιος αγαπάει κάποιον πραγματικά ξέρει να δέχεται και τις επιλογές του, όποιες κι αν είναι αυτές..

Καλημέρα!.


Ανώνυμε,
καλός τα μάτια μας τα δυο! Είσαι αυτός που νομίζω??. :P

Θα κρατήσω το tip σου για τα επόμενα παραμύθια αν είναι.. ;)
Ευχαριστώ πάντως για το link, θα τα πούμε από κοντά φίλε.. :)

Καλή μας μέρα!!

AlexStre είπε...

και μετά, και μετά...?

πολυ ωραία η ιστορία! γιατί δεν γράφεισ κανλενα βιβλίο με παραμύθια! αλλά αν κρίνς και από το άλλο μπλογκ...μονο για παιδιά δεν θα είναι... καλή συνέχεια...

AlexStre είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
AlexStre είπε...

Υ.Γ. Ανώνυμος, πολύ ωραίο κομμάτι!

Madame de la Luna είπε...

Φτάσε εκεί που δεν μπορείς, ε; Κι εγώ μαζί του. ;)

Εξάλλου το είπε κι ο Τσε:

Να είστε ρεαλιστές: να ποθείτε τα αδύνατα.

Μέρα..

Adis είπε...

Stolenblood,
λες να γίνω ο Αίσωπος του κάτω κόσμου?? Χμμ..
Δε νομίζω να πιάσει.. Άσε ποιος διαβάζει παραμύθια στις μέρες μας..

Τα λέμε φίλε! :)


Madame de la Luna,
και εγώ μαζί σας χωρίς συζήτηση! ;)

Νύχτα.. :)

Le Chat Noir είπε...

Ποιος διαβάζει παραμύθια ;;;;;;; Mην με κάνεις τωρα να σηκωθω από το κρεβάτι μου και να αρπάξω την βρεγμένη μου σανιδα... :) {Σε πειραζω ε!}

Τα παραμυθια χρειάζονται. Παυσίπονο από την στιγμή που θα ξυπνήσεις μέχρι την στιγμή που θα κοιμηθεις.


Αγορινα (δεν το έχω πει για πολλα μπλογκς - σχεδον για κανένα) τα κειμενα σου Σκίζουν!!!! Κάθε φορα που σε διαβάζω μου θυμίζεις κάτι πολυ ιδιαιτερο... :). Σου πάνε τα παραμύθια εσένα. {έπρεπε να σου το πω κάποτε χεχεχε}







xxx

Talisker είπε...

-κοκκινη κλωστη μου
μυστηρια ευχη μου
να σου δωσω μια να γυρισεις
στης ζωης μας την ακρη
λιγη μαγεία να αφησεις...

:)

Adis είπε...

Le Chat Noir,
σ' ευχαριστώ πολύ και πραγματικά χαίρομαι που μαθαίνω πως σ' αρέσουν τόσο πολύ τα κειμενάκια μου! :)

Αυτό το σχόλιο τώρα μου 'φτιαξε τη διάθεση!! :) Να 'σαι καλά.

Καλό σου βράδυ!.


Talisker,
λίγη μαγεία.. Ω ναι! Αυτή μας χρειάζεται!. ;)
Να σου πω την αλήθεια, ήθελα πολύ να το διαβάσεις αυτό το ποστ, γιατί πίστευα πως θα σου αρέσει και χάρηκα που είδα πως τελικά έτσι έγινε. :)

Καλό βράδυ να έχεις! :)

Ανώνυμος είπε...

πολυ ωραιο!και το εγραψες και σε ωραια ωρα.....αλλα θυμιζει κατι απο την αιωνιοτητα ενος καθαρου μυαλου...

Ανώνυμος είπε...

re.....mhpws na arxisw na psaxnw kai gw tous goneis mou...twra pou to skeftomai dn moiazoume kai polu...hahahahahh adi....se afhnw....feugw....paw taksidi...sniffff bb:(

wonderboy

Adis είπε...

Ανώνυμε,
είδες πως τυχαίνει καμιά φορά με την ώρα ε!?... ;)

Βασικά, δεν κατάλαβα τι σου θύμισε ακριβώς, αλλά όπως και να 'χει αφού σ' άρεσε.. :)
Ευχαριστώ πάντως! Τα λέμε..


Wonderboy,
καλή τύχη και άμα βρεις τίποτα πες μας..! ;)

(Ε πάρε κάνα τήλ.!)
Καληνύχτα..

Kiitos...